θέλω να φύγω, όχι για διακοπές ,για πάντα ......

θέλω να φύγω, όχι για διακοπές ,για πάντα ......

Ο ορισμός, που δόθηκε στον έρωτα, και που όλοι οι ποιητές τον διατύπωσαν με τα δικά του λόγια ο καθένας, είναι ο ακόλουθος: έρωτας είναι η τέχνη του να φευγεις. «Ος κε θεοίς επιπείθηται, μάλα τ’ έκλυον αυτού». Αν ακούς (τα κελεύσματα) των θεών και αυτοί περισσότερο σε ακούν. Ιλιάδα, Α 218
Κουράστηκα....δε μου αρέσει σχεδόν τίποτα πια .θέλω να φύγω. Κάποιες φορές σκέπτομαι ότι μεταλλάσσομαι επικίνδυνα. Μόνο να φεύγω θέλω και όσο δε μπορώ, τόσο πιο πολύ το θέλω .

Όλα με ενοχλούν εδω. Αυτή η πόλη. Πιο άθλια ,βρώμικη, απάνθρωπη....άσχημη, γκρίζα ,με θόρυβο, ρύπανση ,κάθε μορφής ...άσχημοι άνθρωποι ,αγενείς ,κουρασμένοι, χωρίς καμιά παιδεία και πολιτισμό....μόνο με υπεροψία και μαγκιά, από πάνω στέκει ο Παρθενώνας, για αυτό.....και οι ηλίθιοι καμαρώνουμε.... Ντρέπομαι....σίγουρα θα ντρεποντουσαν κι εκείνοι...οι ένδοξοι πρόγονοι Απέχουμε έτη φωτός, δεν έφτασε απολύτως τίποτα ως εδω.....ανάξιοι να φέρουμε το aγιο όνομα τους.....

Ντρέπομαι.....για όλα ,για όλους.... και κυρίως για μένα ,θέλω να φύγω.....μακριά από όλους.... Θα θελα να μπορώ να πάω σπίτι μου στο χωρίο μου ,στην θάλασσα μου, στον Λιάκκα, ,ν ανηφορίζω στα «Βασατα» να «τα λέω στους δικούς μου».....να χαίρομαι τη θάλασσα και το πράσινο....όσο έχει μείνει ,να βλέπω την Αρμυρίθρα και όλα τα όμορφα κομμάτια της ζωής μου, το χειμώνα....τότε που φεύγουν όσοι εκμεταλλεύονται τον τόπο και μένουν όσοι τα αγαπούν, να πηγαίνω στο χωριό μου.....να ναι το βουνό μας ο ΑΊΝΟΣ με χιόνι....να κρύβει το καμένο....να έρχομαι και να ξαναφεύγω..... να θυμάμαι που γεννήθηκα που μεγάλωσα.......θέλω λίγη ηρεμία ,λίγη οργάνωση....λίγη βαρεμάρα ....όπως θα πουν πολλοί... θέλω όμως να νιώθω άνθρωπος κάθε μέρα και ότι περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που αγαπούν ανεπιτήδευτα και ψεύτικα και όχι ανθρωπάκια...που δεν ξέρουν τίποτα και κάνουν ότι τα ξέρουν όλα, γέμισε ο τόπος ακαθαρσίες και αντί να κλείνουν τις μύτες τους όλοι παίρνουν και από μια βαθιά ανάσα...είναι παντού......στην τηλεόραση ,στους δρόμους ,μπροστά μας.....άτομα που βρωμίζουν τα πάντα με την παρουσία τους, την δήθεν κουλτούρα τους ,το εγώ τους...

Όσο μένω ....φοβάμαι ότι θα τους μοιάσω....φοβάμαι ότι θα συνηθίσω....και ίσως κάποια στιγμή δε θα με ξεχωρίζω....θέλω να φύγω....μακάρι να μπορούσα να φύγω..... «...ΑΥΤΑΡ ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΙΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ ΝΟΗΣΑΙ ΗΣ ΓΑΙΗΣ, ΘΑΝΕΙΝ ΙΜΕΙΡΕΤΑΙ...» (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.)
Θυμάμαι τώρα εδώ πως ήσουν το φθινόπωρο που μας πέρασε. Ήσουν ..... και η καρδιά η δίχως έννοια.
Ξιφομαχούσανε στα μάτια σου οι φλόγες του δειλινού και πέφτανε τα φύλλα στα νερά της ψυχής σου.

θέλω να φύγω όχι για διακοπές για πάντα...θελω να πάω σπιτι μου.

ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΩΝ ΝΙΑΤΩΝ ΜΟΥ:

1.-Το γεγονός ότι σαν παιδιά είχαμε τρεις μήνες διακοπές ήταν μια αξέχαστη εμπειρία που άρχιζέ 24 Ιουνίου τ’ “Αι Γιαννιού του κλήδονα”[1] και συνεχίζονταν στις 2 Ιουλίου με την μετάβαση στο νησάκι του Δια για το πανηγύρι της Παναγίας των Βλαχερνών[2] και τελείωνε με το πρώτο κουδούνι του σχολείου το Σεπτέμβρη . Και μόνο που έκλειναν τα σχολεία και θα περνούσες τις μέρες σου χωρίς ίχνος αναγκαστικού διαβάσματος (αυτό δεν συνέβαινε με μένα που το καλοκαίρι “έπρεπε” να διαβάσω Λογοτεχνία και να λύσω μερικές ασκησούλες Μαθηματικών και αυτό κάθε απόγευμα ,πριν από την Παράκληση της Παναγίας[3] ), σου έφτανε για να είσαι χαρούμενος και μπορώ να πω ευτυχισμένος. Το πρωινό μπάνιο στο γιαλό μας τον Κλειματσιά [4], με το γαϊδούρι και την Ευγενία του Πέτα να μας συνοδεύει και το μεσημεριανό να σερβίρεται από την νόνα(την γιαγιά μας) στην παραλία και στη καυτή άμμο, τα κεφτεδάκια που σπρώχνονταν στο στόμα μας αναγκαστικά, ανάμεσα σε βουτιές και κλάματα . Περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, γλεντούσαμε ,παίζαμε είμαστε παιδιά. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Βγαίναμε  όταν δεν πηγαίναμε μπάνιο από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού έπεφτε το σκοτάδι και οι μανάδες μας φώναζαν να γυρίσουμε για φαγητό ! . Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν «έτρεχε τίποτα». Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικές ξυλιές στα πισινά μας για την αταξία μας. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε  γερούς καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Ένας συμμαθητής μου ο ΣΠ ,μού έσπασε την μύτη γιατί διαφωνήσαμε στην ομάδα ,ενώ εγώ έπεσα με το ποδήλατο κι έσπασα τα μούτρα μου γιατί χάζευα.

2.-Κι ύστερα όταν η εφηβεία έρχονταν ,μαζί με το σταμάτημα του σχολείου έρχονταν κι άλλες χαρές και έρωτες και χτυποκάρδια, ήταν ότι τα περισσότερα τα βίωνες για πρώτη φορά – είτε αυτό σήμαινε φιλί είτε βραδινό μπάνιο, είτε τα πάρτι στο Φανάρι του Αργοστολιού ,είτε η γεύση του βερμούτ είτε το πρώτο τσιγάρο , είτε η λατρεία της μουσικής (κάθε μουσικής) στα καλοκαίρια σου, είτε το ραντεβού εξ αποστάσεως για ένα φιλί στα πεταχτά .Η επαρχία είχε τους συνωμοτικούς κανόνες της .

Πάντα ήταν μαγικά τα καλοκαίρια της εφηβείας μας και στην Κέρκυρα (όπου κάθε καλοκαίρι μετακομίζαμε ένα μήνα για δούμε τους εκεί συγγενείς μας),στα μπάνια του Αλέκου, στα ατελείωτα βραδινά στα μουράγια ν’ ακούς  από μακριά μουσική(από το Αντρανικ[5]) εχοντας στην αγκαλιά σου τον πρώτο αληθινό σου έρωτα . Δεν ήταν όμως μόνο ότι τα καλοκαίρια ήταν μαγικά, αλλά και η άγνοια του πραγματικού κόσμου. Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα παντού και όχι περιμένοντας την συνομιλία μας στο facebook!

3.-Καθώς μεγαλώνεις όμως συνειδητοποιείς ότι το καλοκαίρι δεν είναι η πιο μαγική περίοδος της ζωής σου. Αρχίζει η λαίλαπα της ζωής ,της εργασίας της καθημερινότητας, του αγώνα για το καρβέλι,»κρατάει χρόνια αυτή ή κολόνια». Έτσι περνούν τα χρόνια φεύγουν και μένουν οι θύμησες κι ο πόνος του αποχωρισμού αγαπημένων ,όπως του Μάκη μας.

4.-Στην πραγματικότητα, η ενήλικη ζωή δεν σταματά το καλοκαίρι. Κι εκεί που είχες συνηθίσει να σε βρίσκει το χάραμα σε κάποια παραλία, να πίνεις σφηνάκια μέχρι τελικής πτώσεως, να τρέχεις να προλάβεις το πλοίο και να κοιμάσαι στο κατάστρωμα, σε βρίσκει η μοναξιά, το στρες, η υπερβολική δουλειά και η αβεβαιότητα, η εγκαταληψη.. Όχι, δεν φτιάχνουν όλα στο τέλος κάπως (θα υπάρχει κάποιος Ιούνιος που δεν θα θες να θυμάσαι ) αλλά σίγουρα η περιπέτεια δεν έχει τελειώσει. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βρει το επόμενο ξημέρωμα, σε ποια παραλία θα κάνεις την πιο λυτρωτική βουτιά και ποιο μεσημέρι δεν θα μπορείς να πάρεις ανάσα από τα γέλια. Ελπίζεις κι αυτό το καλοκαίρι να κάνεις τις βουτιές σου στα νερά των παιδικών σου χρόνων ,ν αφήσεις πίσω σου την μιζέρια, τους τοξικούς, τους διπλοπρόσωπους ,να φύγεις να μυρίσεις θάλασσα. Κι ίσως η μαγεία κρύβεται ότι στα ενήλικα καλοκαίρια μας είμαστε εμείς που τα έχουμε καταφέρει όλα – από το να κλείσουμε επιτέλους την πόρτα στο γραφείο χωρίς να πάθουμε νευρικό κλονισμό μέχρι να πληρώσουμε ότι μπορούμε και πιούμε ένα ούζο σαν άνθρωποι, ένα καφέ στην πλατεία του χωριού μου, να πάμε στη Χάρη Του να πούμε τα εγκώμια, να δούμε τη Δύση από το Λιάκα.

Εμείς είχαμε και έχουμε φίλους που ξέρουν ν’αγαπούν.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

«Ος κε θεοίς επιπείθηται, μάλα τ’ έκλυον αυτού».

Αν ακούς (τα κελεύσματα) των θεών και αυτοί περισσότερο σε ακούν. Ιλιάδα, Α 218

---

[1] Η 24η Ιουνίου είναι από τις μεγαλύτερες καλοκαιρινές γιορτές της ελληνικής παράδοσης, αφού η γιορτή του Αϊ Γιάννη του Κλήδονα (ή Ριγανά, ή Ριζικάρη) συνοδεύεται από το παραδοσιακό έθιμο με το πέρασμα πάνω από τις φωτιές.  

[2] Η εκκλησία αυτή είναι κτισμένη στα ερείπια ναού αφιερωμένου στη λατρεία του θεού Δία από όπου και η ονομασία του νησιού. Γύρω στο 1800 υπήρχε μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία τη Βλαχέρνα το οποίο όμως καταστράφηκε από τους σεισμούς του 1953, ενώ στα χρόνια της Αγγλοκρατίας χρησιμοποιούνταν ως τόπος εξορίας. Στις μέρες μας γίνεται πανηγύρι στο μικρό εκκλησάκι κάθε χρόνο στις 2 Ιουλίου.

[3] Υπήρξα από μικρός βοηθός ψάλτη στον ΙΝ ΥΘ Σπαρτιών.

[4] Η πανέμορφη παραλία του Κλειματσιά είναι αμμώδης και βρίσκεται στο χωριό Σπαρτιά της Λειβαθούς.

[5] Ταβέρνα ΑΝΤΡΑΝΙΚ στην περιοχή Καμπιέλο σε Κέρκυρα με ιδρυτή τον Αρμένη μπαρόν Αντρανίκ Καπικιάν