ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ…

ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ…

«...Και γι' αυτό ποτέ μη στείλεις να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα». Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Ήμουν υπερβολικά κουρασμένος απ’ την δουλειά και έτσι στις δέκα είπα να περπατήσω στην γειτονιά μου, ελπίζοντας ότι θα μου φύγει ο πονοκέφαλος. Που τέτοια τύχη όμως!

Οι δρόμοι μας ήρεμοι(στο προάστιο που μένω) όσο και οι φούξια βοκαμβίλιες  απλώνονταν νωχελικά στα σπίτια και οι δρόμοι μοσχοβολούσαν νυχτολούλουδο και γιασεμί , δεν υπήρχε καμμιά κίνηση κι η βραδιά καλοκαιρινή ,όμορφη νοσταλγική. Είπα να ξαποστάσω σ’ ένα παγκάκι που εκεί κοντά ακούγονταν μια μελωδία από ακορντεόν (la paloma). Έκλεισα τα μάτια, ήταν γαλήνιο σκοτάδι και δεν υπήρχαν φώτα γύρω, ήθελα να γευτώ μ’ όλες μου τις αισθήσεις την ομορφιά, να ονειρευτώ ευτυχισμένες στιγμές, να φύγω για λίγο από το κυνήγι των μαγισσών που σαν μαχητής της εργασίας χρόνια βιώνω.

Ξάφνου και χωρίς καμμιά άλλη προειδοποίηση ή ήχο ένιωσα δίπλα μου μια αδιόρατη κίνηση, μια μυρουδιά ,άκουσα ένα λυγμό, την παρουσία κάποιου. Άνοιξα τα μάτια.

Δίπλα μου μια πολύ όμορφη γυναίκα γύρω στα σαράντα ,  ντυμένη προσεκτικά με παντελόνι και μια μπλε μπλούζα να σφαδάζει κυριολεκτικά απ’ το κλάμα με λυγμούς.

Τι σας συμβαίνει κυρία μου, γιατί κλαίτε;

Δεν απάντησε αμέσως, σε λίγο άρχισε να μου αφηγείται με λυγμούς μια δραματική οικογενειακή ιστορία στην οποία ήταν μέρος του δράματος, λύγισε μιλώντας για το σύντροφό της που μόλις σήμερα έμαθε πως πάσχει από ανίατη ασθένεια και έχει ελάχιστο χρόνο ζωής (δυο μήνες).Υπάρχουν δυο αγγελούδια, οικονομικά προβλήματα και το ξαφνικό μήνυμα του θανάτου.

 Μια συννεφιασμένη ψυχή έτρεξε να πει τον ανείπωτο πόνο της σ’ έναν άνθρωπο που δεν γνώριζε και σε λίγο δεν θα ξανάβλεπε, γιατί εκεί ξαφνικά που μιλούσε μου ζήτησε συγγνώμη και χάθηκε στο σκοτάδι και της νύχτας και της ζωής της. Είχα προλάβει να πω δύο λόγια παρηγοριάς και να συστήσω ανεπιφύλακτα τα Πανεπιστημιακά νοσοκομεία και τους γιατρούς τους. Μάλλον δεν άκουσε τίποτε.....Έφυγε τρέχοντας.

Έτσι λοιπόν ξαφνικά κι απροειδοποίητα χάνουμε τα πάντα, ανθρώπους, τις ελπίδες, τα όνειρα ,την αγάπη ακόμα και την ζωή μας .Στερούμε από εγωισμό ,το χαμόγελο ,την τρυφερότητα και την αγάπη μας σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη κυρίως απ’ αυτούς που μας νοιάζονται.

Έφυγα σέρνοντας τα πόδια μου για το σπίτι και τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ .

ΥΓ: Έτσι ξεχνούμε αυτούς που μας ευεργέτησαν , τη χήρα και τα παιδιά του ήρωα πιλότου του του Γιώργου Μπαλταδώρου, έτσι ξεχνούμε τους όμηρους στρατιωτικούς μας στα χέρια του Σουλτάνου, έτσι ξεχνούμε κι αυτούς που έχουν την ανάγκη μας κι αυτούς που έφυγαν.

“Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!” Κώστας Ουράνης (1890-1953)

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ 

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ...

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ...

"ΕΥ ΘΕΩ, ΚΗΝΟΙ ΜΕ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΙΝΟΝΤΑΙ" ΣΑΠΦΏ

Στην πορεία του δρόμου για το μέτωπο, βλέπεις πως κάποιοι φίλοι απομακρύνονται…
Κυρίως φεύγουν σιωπηλά στα μουλοχτά, με χιλιες μια δικαιολογιες "φορτου εργασίας" κι αυτό γιατί δεν έχουν τίποτα πια να επωφεληθούν… 
"ξοφλησες φίλε" ,είπε και τού το επεσήμανε....
άλλωστε καποιοι βιαστικοί φεύγουν πρίν βουλιάξει το καράβι
όπως κάνουν στην περίπτωση τα ποντίκια.
Ψάχνουν δικαιολογία για την πρόφαση της απομάκρυνσης,
για να εχουν και "ησυχη" την συνείδηση τους!
Καλός Κόσμος...
Υπάρχουν ετοιμα υποκαταστατα και για την καρδιά και για την δόξα, μα πιο πολυ και για την τσέπη.
Πάντοτε υπάρχουν πρόθυμοι για δίκαιη αντιπαροχή. 
Καλός Κόσμος...
Πως καταλήγουν τα αισθήματα… Πόσο αδειάζουν οι σχέσεις…
Φυσική συνέπεια της ρεουσας πραγματικότητας και της ατελειώτης υποκρισίας.
Και τούτο εδώ: 
(να δεις ποιος το ’πε… ποιος το ’πε… Που να θυμάμαι… γέρασα) 
«Φιλία είναι να προχωράς τη συζήτηση από κει που την άφησες μήνες πριν».
Χωρίς προλόγους.

27.10.2017 ΓΝΑ"Γεννηματας" στην αναμονή του Χειρουργείου .
ΥΓ "Αν κάποτε σου χαρίσουν τσουκνίδα, χάρισε τους τριαντάφυλλο και θα δεις ότι αυτοί θα πονέσουν πιο πολύ!"

ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙΣ

ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙΣ  ii

Η γιαγιά  μου τον Γεννάρη του 1993  μού πρότεινε να βγω με τον πατέρα μου.."Γνωρίζω πολύ καλά πως τον αγαπάς" μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με,"αλλά τον παραμελείς δεν μιλάτε δεν βγαίνετε εξω εσύ όλη την μέρα στην δουλεια .‘Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ του  χρόνο.

’‘Μα εγώ και  ΕΣΕΝΑ αγαπώ’ της είπα έντονα.‘Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνον 

Το ξέρω. 

Μονο μια χαρη θελω να πάτε ενα βραδυ μαζύ σενα μαγαζί που θα κλείσω εγω (93 χρονων γυναίκα)

’Εκείνο το βράδυ του  τηλεφώνησα και τον προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά να πάμε οι δυο μας μια εκδρομή στο ΝΑΎΠΛΙΟ.

(ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΑΕΙ ΠΟΤΕ  ΕΚΔΡΟΜΗ ΜΑΖ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ )

Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;’ με ρώτησε.  ο ΠΑΤΈΡΑς  μου ηταν  από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.‘Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί’  απάντησα. ‘Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;’Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ‘Θα το ήθελα πολύ.’

Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να τον πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι μας , παρατήρησα πως και ο ιδιος  ήταν φοβερά συγκινημένος!Το ιδιο κι η γιαγιά μου.

Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό του ,  ήταν ντυμένος  με μπλέ κοστούμι ,λευκό πουκαμισο μαύρη γραβάτα,χρυσα μανικετόκουμπα . Το πρόσωπό του χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.

Πήγαμε σε ένα εστιατόριο που ειχε κανονισει η γιαγια μου όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. 

Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να του διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. 

Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου.  Ο μπαμπάς καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. 

Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη του.

‘Εγώ ήμουν αυτός που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;’

‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη’ απάντησα.

Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.

Μιλούσαμε για ώρες. Πήγα να πληρωσω μου είπα είναι πληρωμένα ολα.Ντραπηκα να του πω κατι μην τον στενοχωρήσω

‘Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση’ μου είπε ο πατέρας καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. 

Τον φίλησα, τον αγκάλιασα και γυρισα στην μοναξιά του σπιτιού μου στον Παπαγο.

Μερικές μέρες αργότερα η γιαγια μου ΄έφυγε΄(13 ΜΑΡΤΗ 1993) . 

Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.

Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει ο πατέρας  μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:

‘Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα,   Σε αγαπώ! η νονα ΣΟΥ ’

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ‘ΣΕ ΑΓΑΠΩ’.

Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό . Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.

Όταν αγαπάς κάποιον να του το δείχνεις!

Όταν αγαπάς κάποιον να του το δείχνεις!

Όταν αγαπάς κάποιον να του το δείχνεις! Ίσως αυριο να είναι αργά

Πριν από χρόνια ετρεχα ασταμάτητα για την επαγγελματική επιβιώση,οπως κάνω ακόμα . Επαγγελματικά τα πράγματα πήγαιναν εξαιρετικά, ενώ άλλοι αγώνες έτρεχαν παραλληλα και πετυχημένα ,ετσι που δεν παρατηρούσα ακριβώς τι γινόταν γύρω μου.
Ειχαμε χρόνια χάσει την Ηρώ και νόνα(η γιαγια μου μάνα της μάνας μου ) μου η Πόπη ακόμα στα 94 της κρατούσε γερά το πηδάλιο του σπιτιού μας ,ξαφνικά την χάσαμε (1993) ,είχε τα χρόνια της μά κρατούσε γερά.
Ο δάσκαλος διαλύθηκε ψυχολογικά απο την απώλεια της ,ήρθε το εγκεφαλικο και ανέρρωσε γρήγορα,ηταν λιτοδιαιτος,περπατούσε ,ηλεγχε με τα φαρμακα του τα πάντα στην υγεία του.Εγώ έτρεχα σαν τρελλός
Δεν πρόσεξα τα λευκά μαλλιά του πατέρα,χαρηκα που θα πήγαινε στην πατρώα γή στους Παξούς του.
Ώσπου κάποια μέρα, (Ιουλιος 1994)την μέρα που τον περιμενα να ελθει στο σπίτι μας στην Κεφαλλονιά , το τηλέφωνο κτύπησε.
Ήταν ήδη αργά.
Εφυγε κολυμπώντας (τόχε προβλεψει εικοσι χρόνια πρίν σ’ ενα ταξείδι μας στο Ναυπλιο,που πρόβλεψε και πολλά αλλα ...)
Δεν πρόλαβα να του πω ευχαριστώ για όλα.
Δεν πρόλαβα να ακούσω τις τελευταίες του επιθυμίες, να του πω το «Σ’ ΑΓΑΠΩ».

Σήμερα δεχθηκα απρόσμενα εναν αγαπημένο και σεβαστό Γέροντα ΧΑΡΙΤΩΝΑ,
ασκητή απ’ το Αγιο Ορος, που είχα να τον συναντήσω απο κοντά επτά χρόνια .

Του είπα τα πάθη μου και τα λάθη μου ,τους καημούς μου και τα βάσανα μου !

Με τάραξε ο λόγος του ευθύς,γλυκός και καίριος που είχε πολλή αγάπη και συμπόνοια μου μιλησε για ολα και λεει ξαφνικά άφού ακουσε ...

“ΚΑΙ ΣΥ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ;” “Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Μη Χάνουμε τις ευκαιρίες να δείξουμε την αγάπη μας. Σήμερα είμαστε, αύριο όχι.”