ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ…

ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ…

«...Και γι' αυτό ποτέ μη στείλεις να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα». Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Ήμουν υπερβολικά κουρασμένος απ’ την δουλειά και έτσι στις δέκα είπα να περπατήσω στην γειτονιά μου, ελπίζοντας ότι θα μου φύγει ο πονοκέφαλος. Που τέτοια τύχη όμως!

Οι δρόμοι μας ήρεμοι(στο προάστιο που μένω) όσο και οι φούξια βοκαμβίλιες  απλώνονταν νωχελικά στα σπίτια και οι δρόμοι μοσχοβολούσαν νυχτολούλουδο και γιασεμί , δεν υπήρχε καμμιά κίνηση κι η βραδιά καλοκαιρινή ,όμορφη νοσταλγική. Είπα να ξαποστάσω σ’ ένα παγκάκι που εκεί κοντά ακούγονταν μια μελωδία από ακορντεόν (la paloma). Έκλεισα τα μάτια, ήταν γαλήνιο σκοτάδι και δεν υπήρχαν φώτα γύρω, ήθελα να γευτώ μ’ όλες μου τις αισθήσεις την ομορφιά, να ονειρευτώ ευτυχισμένες στιγμές, να φύγω για λίγο από το κυνήγι των μαγισσών που σαν μαχητής της εργασίας χρόνια βιώνω.

Ξάφνου και χωρίς καμμιά άλλη προειδοποίηση ή ήχο ένιωσα δίπλα μου μια αδιόρατη κίνηση, μια μυρουδιά ,άκουσα ένα λυγμό, την παρουσία κάποιου. Άνοιξα τα μάτια.

Δίπλα μου μια πολύ όμορφη γυναίκα γύρω στα σαράντα ,  ντυμένη προσεκτικά με παντελόνι και μια μπλε μπλούζα να σφαδάζει κυριολεκτικά απ’ το κλάμα με λυγμούς.

Τι σας συμβαίνει κυρία μου, γιατί κλαίτε;

Δεν απάντησε αμέσως, σε λίγο άρχισε να μου αφηγείται με λυγμούς μια δραματική οικογενειακή ιστορία στην οποία ήταν μέρος του δράματος, λύγισε μιλώντας για το σύντροφό της που μόλις σήμερα έμαθε πως πάσχει από ανίατη ασθένεια και έχει ελάχιστο χρόνο ζωής (δυο μήνες).Υπάρχουν δυο αγγελούδια, οικονομικά προβλήματα και το ξαφνικό μήνυμα του θανάτου.

 Μια συννεφιασμένη ψυχή έτρεξε να πει τον ανείπωτο πόνο της σ’ έναν άνθρωπο που δεν γνώριζε και σε λίγο δεν θα ξανάβλεπε, γιατί εκεί ξαφνικά που μιλούσε μου ζήτησε συγγνώμη και χάθηκε στο σκοτάδι και της νύχτας και της ζωής της. Είχα προλάβει να πω δύο λόγια παρηγοριάς και να συστήσω ανεπιφύλακτα τα Πανεπιστημιακά νοσοκομεία και τους γιατρούς τους. Μάλλον δεν άκουσε τίποτε.....Έφυγε τρέχοντας.

Έτσι λοιπόν ξαφνικά κι απροειδοποίητα χάνουμε τα πάντα, ανθρώπους, τις ελπίδες, τα όνειρα ,την αγάπη ακόμα και την ζωή μας .Στερούμε από εγωισμό ,το χαμόγελο ,την τρυφερότητα και την αγάπη μας σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη κυρίως απ’ αυτούς που μας νοιάζονται.

Έφυγα σέρνοντας τα πόδια μου για το σπίτι και τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ .

ΥΓ: Έτσι ξεχνούμε αυτούς που μας ευεργέτησαν , τη χήρα και τα παιδιά του ήρωα πιλότου του του Γιώργου Μπαλταδώρου, έτσι ξεχνούμε τους όμηρους στρατιωτικούς μας στα χέρια του Σουλτάνου, έτσι ξεχνούμε κι αυτούς που έχουν την ανάγκη μας κι αυτούς που έφυγαν.

“Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!” Κώστας Ουράνης (1890-1953)

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ